Sariling Laban ni Nowfredo D. Paglinawan

Credits to google images

Sariling Laban

ni Nowfredo D. Paglinawan

Sa pagsikat ng bagong umaga, panibagong laban ay muling karga.

Tila aninong nakaabang sa aking paroroonan, humaharang sa aking nais na patunguhan.

Hindi alam ang tunay na daan, bagkus ako’y nalilito sa aking nararamdaman. 

Sa pagnanasang magbagong anyo, mas nanaig ang magbalatkayo.

Sarili ay mismong kalaban, sarili ay hindi maintindihan.

Dalawang tandang ay nagsabong at naglaban, magkaiba ang hinaing at pinaglalaban.

Ako’y sabik sa inaasam na kalayaan, subalit ako’y duwag na nanatili sa piitan.

Duwag na husgahan ng kahigtan, duwag na lumabas sa kulungan.

‘Di alam kung ano paniniwalaan, sigaw ng karamihan o sariling kagustuhan.

Ayaw ko ng baguhin ang panahon, nais kong magpaanod pabalik sa kamusmusan.

Nang sa ganoon ay wala akong pagpipilian, sa labang walang patutunguhan kung ako rin mismo ang masusugatan.

Namimitig na ako sa pagsuot nitong mascara, pagod na akong makinig sa madla.

Nais ko ng maging malaya mula sa tanikala Sabik na muling masalat ang puroy ng kasiyahan Sabik sa kamusmusan ng kabataan.

Mahirap na kalabanin ang sarili, ngunit mas mahirap ang habang buhay na magkubli.

Pinapalaya ko na ang aking sarili mula sa pagkakatali, wala ng masusugatan at matitigil na ang laban sapagkat niyakap ko na ang aking tunay na katauhan.

"Eksena"

Credits to google images

"Eksena"

ni Mary Nestlie Denosta

“Ano ba ang problema at bakit lagi kang ganyan? Hindi ka na nag-rereply sa mga messages ko, sa messenger kahit na-seen mo naman!” pabulyaw na saad ni Rosie sa kausap nito. 

“Tatawagan na lang kita mamaya busy ako,” matipid na sagot naman ng lalaki sa telepono. 


“Tatawagan? Talaga ba Vito? ‘yan din sinabi mo last time, naghintay ako pero ni isang text wala man lang galing sayo. Pagod na pagod na akong intindihan ‘yong sitwasyon nating dalawa. Sa tingin ko sinasayang ko lang ‘yong buhay ko sayo.” Halos mapasabunot na lamang ng buhok si Rosie nang hindi man lang ito umimik.


“Ano bang gusto mong mangyari Vito? Nahihirapan na ako.” Garalgal na ang boses nito, nilalabanan ang luhang nagbabadyang lumabas.


“Pasenya na pero…Rosie hindi na kita mahal. Halos ilang buwan ko nang pinag-isipan ‘to. Hindi na ako masaya sa relasyon natin Rosie, hindi na ganoon kasaya kagaya ng dati. Sa tingin ko, panahon na para tapusin to. Maghiwalay na tayo." saad ni Vito sa kabilang linya.


Hindi makapaniwala si Rosie sa mga narinig nito galing kay Vito. Mahal na mahal niya ito, at kahit na nakikipaghiwalay na ito sa kanya, naroon pa rin ang pag-asang babalikan siya ni Vito. Hindi na nito napigilan ang sarili at unti-unti nang nagsipatakan ang kanyang luha.


Noo’y naabutan siya ng kanyang ina, nakakunot ang noo nito, tila sinusukat ng tingin ang mga mata ng dalaga.


“O, anong iniiyak-iyak mo dyan?” tanong ng kanyang ina ngunit hindi ito sumagot. Umiling-iling ang kanyang ina nang mapagtanto kung ano ang nangyari sa anak. Napahugot ng malalim na hininga ang ina nito.


“Sabi ko naman sayo diba itigil mo na yang kahibangan mo, ikaw lang din ang masasaktan. O sya, tayo na sa baba at matapos makapag-tanghalian ay samahan mo akong pumunta sa kaarawan ng Tito Miguel mo, nagluto ako ng pansit para sa kanya.” Medyo iritadong pagkakasabi ng ina nito sa kanya.


“Sige ho nay,” malamyos na tinig ng dalaga. Hinintay niya ang kanyang ina na umalis sa kanyang silid at nagpatuloy sa pinapanood nitong pelikula kanina.

Muli na namang umiyak si Rowena sa pangalawang pagkakataon.